woensdag 29 december 2010

Mijn eerste, en hopelijk niet laatste prijs!

 


Wat een geweldige timing! De avond voor we een paar daagjes weggaan brengt de postbode 's avonds nog een pakje met daarin de boeken 'Snaren' en 'De foute priester'van Astrid Rijff. Gewonnen met de dichtwedstrijd, weet u nog wel?

 


'Wie niet springt zal ook nooit zweven!' Daar is weinig tegenin te brengen! En oh zo toepasselijk voor waar ik nu sta in het leven!

 


'Laat geen kroos je horizon vervuilen'. Ook dit is weer treffend gekozen! Bedankt Astrid! Voor het mogelijk maken van mijn eerste interview, mijn eerste boekrecentie, mijn eerste gedicht en nu ook mijn eerste gewonnen prijs!

maandag 13 december 2010

Gewonnen!

En toen won ik zomaar de gedichtenwedstrijd die Astrid Rijff had uitgeschreven! Toegegeven, er waren niet heel veel inzendingen, maar toch ben ik apetrots! Het is namelijk het eerste gedicht dat ik heb geschreven en dan gelijk winnen....
Bovendien kreeg ik zoveel veren in mijn kont en verzoekjes om door te gaan met dichten..leuk!

Mijn gedicht (en nee, het is niet autobiografisch....!)


Vreemdgaan
.
Vreemd zoals het nu gaat
Een spanning die niets te raden overlaat
.
Een vreemd lichaam, een vreemde stem
.
Verlangend naar je lijf en leden
Je willen voelen, willen strelen
.
Maar niet zo vertrouwd als met hem

maandag 29 november 2010

Het geheim van Ben Saunders


Hoewel de talentenjacht 'The Voice of Holland' nog in volle gang is, kent het programma al een gedoodverfde winnaar. Ben Saunders is dé nieuwe sensatie in Nederland.

Tijdens zijn eerste optreden maakte hij zich al onsterfelijk door binnen no-time drie van de vier coaches in extase te brengen. Tijdens de eerste zin van 'Use Somebody' drukten Angela Groothuizen, Nick & Simon en Roel van Velzen vrijwel tegelijkertijd op de knop waardoor zij lieten weten Ben graag te willen coachen. Alleen Jeroen van der Boom was klaarblijkelijk niet onder de indruk, zodat Simon op een gegeven moment opstond en ferm bij Jeroen op de knop drukte. "Ben jij niet goed ofzo?", riep hij terwijl hij terugliep naar zijn eigen plek. Na afloop van het nummer klom Angela op haar desk en liet zo blijken erg onder de indruk te zijn van het nieuw ontdekte talent. Ben koos uiteindelijk voor Van Velzen, die zijn blijdschap niet onder stoelen of banken stak en de zanger in zijn armen sprong.

Tijdens de eerste battle moest Ben het opnemen tegen Yvette. Een oneerlijke strijd voor de zangeres die werkelijk een fantastische performance weggaf. Op het moment dat Ben begon te zingen wist heel Nederland: Yvette gaat naar huis.

Afgelopen vrijdag wachtte iedereen gespannen op het optreden van de publiekslieveling. Zoals verwacht had men het kijkcijferkanon aan het eind van het programma gepland en na lang wachten stond hij daar. In het donker. Op het moment dat de lichten aansprongen en hij de eerste toon inzette wisten we dat het wachten de moeite waard was geweest. Ben Saunders zette met zijn uitvoering van 'If you don't know me by now' wederom een prestatie van wereldformaat neer. Dat hij zonder meer doorging naar de volgende ronde was dan ook voor niemand een verrassing.

Wat is het geheim van Ben Saunders? Hij heeft talent, dat zonder meer. Maar dat is niet alles. Waarschijnlijk is het de combinatie 'ruwe bolster, blanke pit'. De zwaar getatoeerde Free Fighter met de gouden tanden is duidelijk geen watje. Misschien is hij zelfs wel te typeren als 'foute man'. Maar naast zijn stoere voorkomen heeft hij ook duidelijk een zachte kant. Hij spreekt vol liefde over zijn moeder en plaatst vol trots foto's van zijn dochtertje op Hyves. De combinatie van keiharde vechterbaas en liefhebbende zoon en vader doet de harten van menige moeder en dochter sneller kloppen. Tel daar zijn zangtalent bij op en je mag concluderen dat Ben Saunders hét heeft. We mogen het geen X-factor noemen, want dat is een ander programma, maar misschien dekt de term X-factor toch niet de hele lading. Ben Saunders heeft de A t/m Z-factor!

zondag 28 november 2010

Outnumbered, de aanrader voor iedere ouder


Heb jij ook weleens het gevoel dat je opvoeding geen enkele zoden aan de dijk zet? Dat ieder stukje energie dat je erin steekt, er aan de andere kant zo weer uitdrijft en dat andere ouders het altijd beter lijken te doen?

Kijk dan eens naar de FOXlife serie 'Outnumbered'. De serie is alweer toe aan het derde seizoen en volgt het leven van het gezin Brockman in Zuid-Londen. De ouders, Pete (Hugh Dennis) en Sue (Claire Skinner) zijn midden veertig en worden volledig ondergesneeuwd door hun werk als respectievelijk geschiedenisleraar en secretaresse, maar vooral door hun drie kinderen.

De oudste zoon, Jake (Tyger Drew-Honey) is 13 jaar. Hij is een typische puber die zich voornamelijk schaamt voor zijn ouders. Dochter Karen (Ramona Marquez) is een betweterige 7-jarige met het uiterlijk van een engeltje, maar weet haar ouders tot wanhoop te drijven door haar medogeloze ondervragingen en de 9-jarige Ben (Daniel Roche) is de schrik van de buurt, het gezin en de school. Hij is een pathologische leugenaar en haalt zulke vreselijke streken uit dat de school Pete en Sue verzoekt hem thuis te houden als de inspectie langskomt. Verder hebben Sue's demente vader en Pete's labiele, gokverslaafde moeder een terugkerende rol in de serie.

De serie dankt het succes aan de herkenbare situaties die, hoewel sterk uitvergroot, een zekere mate van plaatsvervangende schaamte bij de kijker oproepen. Zo hebben met name de twee jongste kinderen de gave hun ouders in het openbaar voor schut te zetten met informatie die ze hebben opgevangen, maar die duidelijk niet voor hun oren bestemd was. Ook drijven ze hun ouders en directe omgeving tot waanzin door tot het bot door te vragen waarbij ze steeds het laatste woord willen hebben. Pete en Sue proberen met volwassen argumenten de kinderen te overtuigen, maar delven toch steeds het onderspit tegen de kinderlijke logica. Als kijker voel je afwisselend medelijden met de ouders, die het toch echt goed bedoelen, en irritatie omdat ze de kinderen steeds weer over de grenzen van het toelaatbare laten gaan.

De acteerprestaties zijn briljant te noemen. Met name de kinderen acteren dusdanig naturel en de dialogen zijn zo lang en snel dat je de schrijvers ervan verdenkt een groot deel van het script op improvisatie te laten draaien. De serie heeft in 2007, terecht, de British Comedy Award gekregen en is genomineerd voor een BAFTA.

'Outnumbered' is echt een serie van deze tijd, waarin alle opvoedkundige problemen, waar iedere ouder tegen aan loopt, breeduit en uitvergroot aan bod komen. In tegenstelling tot de meeste andere sitcoms zijn de vader en moeder hier geen perfecte 'rolmodellen' die ten alle tijden overeind blijven, maar stuntelige ouders die keer op keer in de valkuilen van het opvoeden stappen. Een aanrader voor iedere ouder!

Seizoen drie van 'Outnumbered' is vanaf 26 oktober elke dinsdag om 21.20 uur te zien bij FOXlife. Eerdere afleveringen worden door de week heen regelmatig overdag uitgezonden.

zaterdag 30 oktober 2010

Villa d'Esta, meer dan een woonblog


Villa d'Esta is opgericht door Franca de Jonge (35). Franca studeerde af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag richting architectonische vormgeving.

Franca houdt van simpele dingen, dingen die haar leven mooier maken en verrijken. Een goed boek, bloemen, de geur van regen in de zomer, filosoferen, spelen en gek doen met haar twee zoontjes van 7 en 5. Samenzijn met haar man. Koffie verkeerd met sojamelk drinken met haar vriendinnen. Van heel veel zoete, zoete, zoete dingen....yoga én om in haar huis nieuwe interieurideeën uit te proberen!

In 2008 stapte Franca naar de KvK om Villa d'Esta te laten registreren. Sindsdien heeft zij van haar hobby haar werk gemaakt en geeft ze interieuradvies aan mensen die hun huis gezelliger, sfeervoller en persoonlijker willen maken. Samen met haar klanten creëert zij een plek waar zij zich prettig en thuis voelen. Zij gelooft dat de kwaliteit van je huis een grote invloed heeft op je welbevinden. In haar adviezen staat het delen van kennis en plezier voor stylen en decoreren voorop. Voor een klein budget, met een groot effect!

Spaaracties, het zou verbóden moeten worden!


Vanmiddag stond ik bij de kassa van Albert Heijn. Een tikkeltje gehaast, want onze zoon is morgen jarig en dan heb je nog wel meer te doen. "Wilt u Toy Story-figuurtjes?" hoorde ik de cassiére vragen. Verstoord keek ik op; wat wil ik? Vriendelijk herhaalde ze haar vraag. Toy Story-figuurtjes? Het was me wel opgevallen dat er door de hele winkel Toy Story-artikelen lagen uitgestald, maar waarschijnlijk had ik, tegen beter weten in, mijn kop in het zand gestoken. Want ik word er gestoord van, van al die figuurtjes en plaatjes die je tegenwoordig bij elke winkel lijkt te krijgen.

zondag 17 oktober 2010

Interview met Astrid Rijff


Astrid Rijff wordt geboren in 1960 te Roden (DR) als jongste van een muzikaal gezin van negen kinderen. Op zesjarige leeftijd begint ze met vioollessen.Op haar veertiende verhuist ze naar Groningen waar ze haar havo-diploma haalt. Ze gaat viool en klassieke zang studeren op het Conservatorium in Groningen. Via allerlei omwegen belandt ze uiteindelijk in het theater. Al snel staat ze zelf op de planken. Ze speelt in diverse theaterproducties, zowel op professioneel als op semi-professioneel niveau. Ook speelt ze in een aantal videoproducties en films, o.a. voor de NCRV. Bij de lokale televisie, Omroep Organisatie Groningen, krijgt ze haar eigen kunst- en cultuurprogramma, 'Het Uur van Apollo'. Een programma vanuit de foyer van de Oosterpoort met gasten uit binnen- en buitenland uit allerlei kunstdisciplines, liveoptredens en publiek.

Door haar hele leven heen loopt het schrijven als een rode draad. Ze begint al zelfverzonnen verhalen te vertellen aan haar vriendjes en vriendinnetjes als ze nog niet kan schrijven. Op de basisschool wint ze menig schrijfwedstrijd. Op de middelbare school schrijft ze elke maand een kort verhaal in de schoolkrant. Op het conservatorium neemt ze, samen met een vriendin, de redactie van de schoolkrant over en schrijft artikelen over muziek. In de jaren dat ze met theater bezig is, komt het schrijven op de achtergrond. Daar komt verandering in als ze in 1999 bevalt van een zoon en zich richt op het moederschap.


In 2003 stuurt ze een column over het moederschap naar een site voor thuisblijfmoeders. Hij wordt geplaatst en vanaf dat moment schrijft ze drie jaar lang elke maand een column voor deze site. Ook begint ze haar eigen weblog. Er worden columns geplaatst in de bladen Groter Groeien, J/M Magazine, de Esta en De Pers. Hanneke Groenteman plaatst eveneens regelmatig iets van haar op haar weblog. Ze heeft dan het onderwerp moederschap al lang verlaten en schrijft over van alles en nog wat. Uiteindelijk leidt dat tot het boek 'Astales, het leven bekeken'. Een verzameling columns en gedichten die ze tussen 2003 en 2007 heeft geschreven. In februari verschijnt haar eerste roman 'Snaren'. (Bron: http://astrid-rijff.webs.com/)
Banger Sisters wilde graag nog meer over Astrid weten en benaderde haar voor een interview.

Snaren - een roman van Astrid Rijff (recentie)


De schrijfsterAstrid Rijff (1960) studeerde aan het conservatorium en rolde vervolgens het acteervak in. Vanaf 2003 schreef ze diverse columns en korte verhalen. In 2008 leidt dat tot haar eerste boek Astales, het leven bekeken; een verzameling columns en gedichten over allerlei onderwerpen. Sinds juli 2009 is ze vaste columniste van het E-magazine van Catherine Keyl; www.catherine.nl. Snaren is haar debuutroman.

Op de achterkant:
Zij ziet HUN verhouding zo. Hij ziet het heel anders.
De dirigent Ole Vallerooy en de violiste Sarah van Santen brengen elkaar telkens aan de rand van de afgrond, maar ze zijn niet in staat om elkaar los te laten. Onmacht? Angst? Lafheid? Liefde? Wie zal het zeggen ... Tot, na vijftien jaar, er iemand anders kiest en werkelijk de bal gaat rollen. Met een fatale afloop voor een van hen. Een roman over de liefde, de onmacht om keuzes te maken, los te laten en in het diepe te springen.

vrijdag 15 oktober 2010

De halve waarheden van de makelaar


Wij hebben verhuisplannen. Na jaren te hebben gehuurd willen we nu wel eens een eigen huisje. Vol goede moed begonnen we vorig jaar aan onze huizenjacht. Avonden brachten we door op Funda, ons verlekkerend aan de mooiste woningen. Wat een keus! In het weekend stapten wij in de auto en reden een zorgvuldig uitgekozen route langs alle uitgekozen huisjes. En dan besef je dat mooie foto's en beschrijvingen een illusie zijn.

Een authentieke woning is niets anders dan een krot waar 40 jaar niets aan gedaan is. Een landelijk gelegen vrijstaand huis is een schuur op het platteland, maar wel pal naast een veehouderij. Een kindvriendelijke buurt is niets meer dan een speeltuin voor je deur waar 's avonds de hangjongeren zich verzamelen en geen achterburen betekent vaak wel een snelweg of spoorlijn pal achter je huis. Een keer maakten we zelfs mee dat de, in alle opzichten, perfecte woning op het terrein van een TBS-instelling bleek te staan. De makelaar wuifde onze bezwaren weg. "Deze mensen verdienen een kans," wist hij te vertellen. Jazeker, maar niet naast ons. Wie gaat er nu met 3 kleine kinderen naast zedendeliquenten wonen? We begrepen wel direct waar de lage vraagprijs op gebaseerd was.
En blijkt een woning aan de buitenkant wel aan de beschrijving te voldoen, dan lijkt de binnenkant in niets op de foto's die je doen geloven in een paleisje terecht te komen.

vrijdag 8 oktober 2010

Penoza, een serie over de Amsterdamse onderwereld


Op dit moment is bij de KRO 'Penoza' te zien. Deze 8-delige drama-serie speelt zich, zoals de titel al doet vermoeden, af in de Amsterdamse onderwereld.

Frans van Walraven (Thomas Acda) zit in de onderwereld en hasjhandel, samen met zijn zwager Irwan (Fedja van Huêt) en beste vriend Stephen (Marcel Hensema). Mede dankzij laatstgenoemde raakt hij betrokken bij een ripdeal en vermoordt hierbij twee mannen. Zijn vrouw Carmen (Monic Hendrickx) vermoedt dat hij dieper in de criminaliteit verzeilt is geraakt dan hij zelf wil en eist dat hij zich terugtrekt uit het criminele circuit. Voor het zover is wordt Frans zelf voor de ogen van zijn jongste zoon vermoord en belandt Carmen in een nachtmerrie. Ze wordt belaagd door schuldeisers, maar ook Justitie legt druk op haar. Rechercheur Jim Leeflang (Hajo Bruins) beweert dat Frans vlak voor zijn dood een deal had gesloten met Justitie in ruil voor immuniteit en verwacht nu dezelfde medewerking van Carmen. Carmen weigert echter te leven als beschermd getuige, ver weg van familie en vrienden en neemt daarom het drastische besluit ´de winkel´, zoals het familie-imperium wordt genoemd, zelf te gaan leiden om zo te achterhalen wie er achter de moord op haar man zit. Al snel vervaagt haar grens tussen goed en kwaad en weet ze niet meer wie ze wel en niet kan vertrouwen.

Vroeger was alles beter..


Ik ben niet zo van de moderne dingen. Ik heb natuurlijk wel een wasmachine en droger, want met drie kinderen én een man is alles op de hand wassen gewoon onbegonnen werk. De magnetron bleek erg handig voor kant-en-klaar maaltijden en de afwasmachine was een cadeautje van mijn moeder. Maar ik heb nog steeds mijn oude tv, die ik kreeg toen ik op kamers ging wonen. En toen was dat ding al derdehands. Ik moet er eerst heel hard op slaan, anders heb ik geen geluid en soms zit er er een rare groene gloed over het beeld. Maar hij doet het en ik ben er aan gehecht.

Ongeveer een jaar geleden werd mijn tv verbannen naar de slaapkamer en stond er opeens een HD Plasma mega-tv op het dressoir. Mijn man is namelijk wel van de moderne apparatuur en wilde ook weleens een voetbalwedstrijd in vol ornaat kijken. Er zitten twee afstandsbedieningen bij, één voor de tv en één voor de digitale ontvangst. Je moet dan eerst de tv op een bepaalde extension zetten en dan kun je met de tweede afstandbediening zappen. Het lijkt heel simpel, maar dat is het niet. Meestal gooi ik na tien minuten klooien de afstandsbedieningen in een hoek en verkas naar boven waar ik, na een flinke hengst op de tv te hebben gegeven, gewoon kan kijken wat ik wil.

woensdag 6 oktober 2010

Pink Ribbon


Vroeger had ik een vriendin. Geen goede vriendin, maar we zagen elkaar tijdens het stappen omdat we gezamelijke vriendinnen hadden. Ik herinner me haar als een vrolijke, spontane meid. Altijd sociaal en in het middelpunt van de belangstelling zonder arrogant te zijn. Een sprankelende persoonlijkheid. Het verbaasde me dan ook niet dat ik haar een paar jaar later terugzag. Op tv. Als Roos in Goede Tijden Slechte Tijden. We kennen allemaal het verhaal van Guusje Nederhorst. Zes dagen voor haar 35e verjaardag overleed ze aan borstkanker en liet een zoontje van 7 maanden achter.

dinsdag 28 september 2010

De ongeveertiger, over kleding die echt niet kan!



Ik ben 40. En een beetje. Een ongeveertiger. En dat is een vreemde leeftijd. Een beetje zoals vroeger toen je 'tussen laken en servet' hing, maar dan anders. Je bent te jong om oud te zijn en te oud om jong te doen. Het eerste is zonde, het tweede zielig. Zo rond je veertigste verander je. Dat begint eigenlijk al eerder, maar dan zie je het aan de buitenkant nog niet. Ben je halverwege de 30 vooral bezig met je innerlijk en wat je nog wilt met de rest van je leven, vanaf je veertigste gaat je uiterlijk meespelen. De rijpere vrouw kun je grofweg indelen in vijf categorieen.

dinsdag 14 september 2010

De vluchtmoeder


Er bestaan drie soorten moeders. De oermoeder, de werkende moeder en de vluchtmoeder. De oermoeder kennen we allemaal. Dat is de moeder die 3 weken voordat haar spruit jarig is al begint met het frobelen van de traktatie, zodat je jezelf verplicht voelt 30 mandarijnen te versieren met dropveters en hoedjes gevouwen van karton. Dat is de moeder die elke week komt helpen met voorlezen en knutselen. Die vooraan staat bij de luizencontrole en schoolreisjes en bij wie het altijd goed is dat er kinderen na schooltijd komen spelen. De moeder die je een beetje ontloopt omdat ze, als ze je in het vizier krijgt, altijd probeert te charteren als luizen-, voorlees-, of knutselmoeder. Het moge duidelijk zien dat ik niet tot deze categorie behoor.

Tot voor kort behoorde ik tot de werkende moeders. Dit zijn de moeders die als de bel gaat net het schoolplein op komen rennen en roepen: "loop nou eens door, we zijn laat!" om er vervolgens achter te komen dat het dinsdag is en dat de gymtas mee had gemoeten. Om vervolgens met dezelfde snelheid waarmee ze zijn gekomen er weer vandoor gaan.

De cassiere van kassa 7


Ik woon in een dorp, maar alles zit er. Zo ook een Albert Heijn. En ik ben vaste klant. Het is ook een fijne Albert Heijn. Er hoeft geen muntje in het karretje. Die worden toch niet gejat, want iedereen kent elkaar en een gepikt winkelwagentje wordt vast door de hele straat aan de AH en de wijkagent gemeld. Het personeel is ook erg aardig. Het is soms net een buurtwinkeltje, altijd een praatje en plakje worst voor de kids. Maar er is ook een minpuntje aan onze Albert Heijn: de cassiere van kassa 7.

Vorige week deed ik samen met mijn jongste zoon boodschappen. Uiteraard kochten wij ook een heleboel bananen, 2 trossen wel te verstaan. De beide trossen woog ik tegelijk af en dus zat er maar op 1 tros een prijsstickertje. Want bij deze AH moet je nog gewoon wegen en plakken. De cassiere van kassa 7 vertrouwde het niet. 'Heeft u alle bananen gewogen?' en 'weet u dat zeker'? Mijn bevestigende antwoord werd niet geloofd: 'U zult de eerste niet zijn die sjoemelt met het wegen van groente en fruit'. Excuse me? En ja hoor, daar werd gebeld om iemand van de groente-afdeling. Of de bananen even opnieuw gewogen konden worden. Uiteraard kwam hij met dezelfde prijs terug. Gelukkig maar, je wilt niet in het hele dorp bekend staan als de bananendief.