De ongeveertiger, over kleding die echt niet kan!

Ik ben 40. En een beetje. Een ongeveertiger. En dat is een vreemde leeftijd. Een beetje zoals vroeger toen je 'tussen laken en servet' hing, maar dan anders. Je bent te jong om oud te zijn en te oud om jong te doen. Het eerste is zonde, het tweede zielig. Zo rond je veertigste verander je. Dat begint eigenlijk al eerder, maar dan zie je het aan de buitenkant nog niet. Ben je halverwege de 30 vooral bezig met je innerlijk en wat je nog wilt met de rest van je leven, vanaf je veertigste gaat je uiterlijk meespelen. De rijpere vrouw kun je grofweg indelen in vijf categorieen.

De eerste categorie kom je vooral tegen op het schoolplein. Dit zijn de vrouwen die zich net zo kleden als hun dochter. Hun kleuterdochter welteverstaan (de vrouwen die zich kleden als hun tienerdochter komen zo aan de beurt). Ze dragen geruite jurkjes over een witte legging en platte ballerina's met een bandje over de wreef. Daarbij een cross-over tas van Hello Kitty en hun haar dragen ze in twee staartjes of vlechtjes. En ze staan bij een schooluitvoering mee te zingen en te dansen op K3. Waarbij ik moet aantekenen dat de dames van K3 zelf ook prima aan de beschrijving voldoen.

De tweede categorie ongeveertigers gaan zich dus kleden als hun tienerdochter. Sterker nog, ze delen de garderobes en verliezen daarbij het verschil in kledingmaten volledig uit het oog. Deze vrouwen dragen te skinny jeans met een te kort shirtje of korte rokjes met een gebloemde panty en gympen. Dit zijn dezelfde vrouwen die de beruchte Marlies Dekkers BH een slechte naam geven door hun shirtjes en blousjes zo aan te passen dat je vooral de beroemde bandjes duidelijk kunt zien.

Daarnaast heb je de vrouwen die waarschijnlijk bang zijn om in de bovenstaande categorieen terecht te komen en zich daarom juist ouwelijk kleden. Zij dragen laagjeskleding met driekwartbroeken en lange vesten met punten, afgestyled met grove schoenen met spekzolen. Als klap op de vuurpijl dragen ze hun haar ultrakort en auberginekleurig met een grijze uitgroei.

Op nummer 4 (of nummer 2, het is maar hoe je het bekijkt): de onverschillige veertigers. De vrouwen waar, zoals mijn moeder dat zegt, 'geen sjeuigheid aan is'. De vrouwen die altijd een spijkerbroek met een shirtje dragen en een unisex jack van Paolo Peretti. Die bijna nooit naar de kapper gaan en make-up zonde van het geld vinden. De eerlijkheid gebiedt mij te melden dat je deze vrouwen in elke leeftijdscategorie kunt tegenkomen.

En dan met stip op 5 (of 1 dus): de vrouw die we allemaal willen zijn. De vrouw die er, ondanks dat ze de veertig nadert of gepasseerd is, altijd fantastisch uitziet. Ze weet precies welk kapsel bij haar past en haar haarkleur oogt natuurlijk, terwijl je weet dat dit eigenlijk niet kan. Haar make-up is om door een ringetje te halen, maar nooit too much en ze combineert feilloos basic kleding met mode-items.

En nu vragen jullie je natuurlijk af in welke categorie ik mezelf plaats. In de laatste natuurlijk! Nou, nee hoor. Ik laveer tussen alle categorieën door. Zo vind ik mezelf regelmatig in een kledingwinkel waar de verkoopster me verzekert dat ik een harembroek 'best kan hebben' , om 'm vervolgens niet aan te durven. Ik vind mezelf regelmatig terug op het schoolplein in een joggingbroek met lang vest en Uggs, want 'dat zit zo lekker en ik hoef toch nergens heen'. En de keren dat ik mijn haar ultrakort a la Anita Witzier heb laten knippen omdat ik dacht dat dat mij ook zo pittig zou staan, zijn niet op een hand te tellen. En geloof me: het staat mij lang zo goed niet als Anita.
Ik ben 40 en ik hang 'tussen laken en servet'. Ik ben te jong om oud te zijn en te oud om jong te kunnen zijn. Zielig he? En ook een beetje zonde!