De vluchtmoeder

Er bestaan drie soorten moeders. De oermoeder, de werkende moeder en de vluchtmoeder. De oermoeder kennen we allemaal. Dat is de moeder die 3 weken voordat haar spruit jarig is al begint met het frobelen van de traktatie, zodat je jezelf verplicht voelt 30 mandarijnen te versieren met dropveters en hoedjes gevouwen van karton. Dat is de moeder die elke week komt helpen met voorlezen en knutselen. Die vooraan staat bij de luizencontrole en schoolreisjes en bij wie het altijd goed is dat er kinderen na schooltijd komen spelen. De moeder die je een beetje ontloopt omdat ze, als ze je in het vizier krijgt, altijd probeert te charteren als luizen-, voorlees-, of knutselmoeder. Het moge duidelijk zien dat ik niet tot deze categorie behoor.

Tot voor kort behoorde ik tot de werkende moeders. Dit zijn de moeders die als de bel gaat net het schoolplein op komen rennen en roepen: "loop nou eens door, we zijn laat!" om er vervolgens achter te komen dat het dinsdag is en dat de gymtas mee had gemoeten. Om vervolgens met dezelfde snelheid waarmee ze zijn gekomen er weer vandoor gaan.

Tegenwoordig ben ik een vluchtmoeder. Ook wel bekend als 'uitvluchtmoeder'. Want als je niet (meer) werkt, om wat voor reden dan ook, hoor je je automatisch te scharen bij de oermoeders. En daar gaat het mis. Want een oermoeder wordt je niet, dan ben je. Of niet. En ik ben het niet. Ik wil geen 30 kinderen controleren op neten en luizen. Ik zeg: als iedereen zijn (of haar) eigen kind controleert heb je geen luizenmoeders meer nodig. Dus dat schrappen we. Voorlezen? Ja, kom zeg! Ik ben net zo blij dat al mijn kinderen zelf kunnen lezen. Mee op schoolreisje wil ik ook niet. Wie gaat er nu vrijwillig met 5 kinderen naar een pretpark? En dan de speelafspraken! Hebben ze elkaar net de hele dag gezien, wil zo'n oververmoeid kind met je mee naar huis. Waar binnen 5 minuten blijkt dat de opvoedmethode van jou en de moeder van Keesje wel heel erg uiteen lopen, want Keesje mag thuis blijkbaar wel op de bank springen, 5 bakken lego omkiepen om er vervolgens niet mee te spelen en zijn vette chipshanden aan de grodijnen afvegen.

En dus betrap ik mezelf tegenwoordig regelmatig op vluchtgedrag. Bij het wegbrengen tover ik een 'ik-heb-haast-dus-ik-kijk-niet-op-of-om'-gezicht tevoorschijn. Helemaal gelogen is dat niet, want dan kan ik snel nog wat boodschappen doen voor As The World Turns begint. Mee op schoolreisje gaat ook niet lukken, want ik heb die dag toevallig een hele belangrijke afspraak die ik echt niet kan afzeggen. Dat die afspraak bij de kapper is zeg ik er niet bij, maar belangrijk is het natuurlijk wel. Je wilt er wel een beetje knap bijlopen. Toch? Bij het derde verzoek van de week om een klasgenootje mee naar huis te nemen hoor ik mezelf zeggen: "nee, vandaag kan niet, hij moet naar zwemles". Om vervolgens een half uur aan een verwarde kleuter te moeten uitleggen dat hij toch echt vandaag niet gaat zwemmen.

Vandaag kreeg ik de beruchte 'bolletjesbrief'. Voor wie het fenomeen niet kent: dit is een brief met allemaal klussen die door de ouders moeten worden gedaan. Voor iedere klus staat een o'tje dat je mag inkleuren als je je geroepen voelt. Zuchtend lees ik de opties en kies voor 'helpen bij de sportdag'. 's Avonds komt mijn man thuis. "Dag schat" , zeg ik, "je moet volgende week vrijdag vrijnemen. Dan moet je helpen bij de sportdag op school".