De ongeveertiger, over kleding die echt niet kan!

Ik ben 40. En een beetje. Een ongeveertiger. En dat is een vreemde leeftijd. Een beetje zoals vroeger toen je 'tussen laken en servet' hing, maar dan anders. Je bent te jong om oud te zijn en te oud om jong te doen. Het eerste is zonde, het tweede zielig. Zo rond je veertigste verander je. Dat begint eigenlijk al eerder, maar dan zie je het aan de buitenkant nog niet. Ben je halverwege de 30 vooral bezig met je innerlijk en wat je nog wilt met de rest van je leven, vanaf je veertigste gaat je uiterlijk meespelen. De rijpere vrouw kun je grofweg indelen in vijf categorieen.

De vluchtmoeder

Er bestaan drie soorten moeders. De oermoeder, de werkende moeder en de vluchtmoeder. De oermoeder kennen we allemaal. Dat is de moeder die 3 weken voordat haar spruit jarig is al begint met het frobelen van de traktatie, zodat je jezelf verplicht voelt 30 mandarijnen te versieren met dropveters en hoedjes gevouwen van karton. Dat is de moeder die elke week komt helpen met voorlezen en knutselen. Die vooraan staat bij de luizencontrole en schoolreisjes en bij wie het altijd goed is dat er kinderen na schooltijd komen spelen. De moeder die je een beetje ontloopt omdat ze, als ze je in het vizier krijgt, altijd probeert te charteren als luizen-, voorlees-, of knutselmoeder. Het moge duidelijk zien dat ik niet tot deze categorie behoor.

Tot voor kort behoorde ik tot de werkende moeders. Dit zijn de moeders die als de bel gaat net het schoolplein op komen rennen en roepen: "loop nou eens door, we zijn laat!" om er vervolgens achter te komen dat het dinsdag is en dat de gymtas mee had gemoeten. Om vervolgens met dezelfde snelheid waarmee ze zijn gekomen er weer vandoor gaan.

De cassiere van kassa 7

Ik woon in een dorp, maar alles zit er. Zo ook een Albert Heijn. En ik ben vaste klant. Het is ook een fijne Albert Heijn. Er hoeft geen muntje in het karretje. Die worden toch niet gejat, want iedereen kent elkaar en een gepikt winkelwagentje wordt vast door de hele straat aan de AH en de wijkagent gemeld. Het personeel is ook erg aardig. Het is soms net een buurtwinkeltje, altijd een praatje en plakje worst voor de kids. Maar er is ook een minpuntje aan onze Albert Heijn: de cassiere van kassa 7.

Vorige week deed ik samen met mijn jongste zoon boodschappen. Uiteraard kochten wij ook een heleboel bananen, 2 trossen wel te verstaan. De beide trossen woog ik tegelijk af en dus zat er maar op 1 tros een prijsstickertje. Want bij deze AH moet je nog gewoon wegen en plakken. De cassiere van kassa 7 vertrouwde het niet. 'Heeft u alle bananen gewogen?' en 'weet u dat zeker'? Mijn bevestigende antwoord werd niet geloofd: 'U zult de eerste niet zijn die sjoemelt met het wegen van groente en fruit'. Excuse me? En ja hoor, daar werd gebeld om iemand van de groente-afdeling. Of de bananen even opnieuw gewogen konden worden. Uiteraard kwam hij met dezelfde prijs terug. Gelukkig maar, je wilt niet in het hele dorp bekend staan als de bananendief.