De cassiere van kassa 7

Ik woon in een dorp, maar alles zit er. Zo ook een Albert Heijn. En ik ben vaste klant. Het is ook een fijne Albert Heijn. Er hoeft geen muntje in het karretje. Die worden toch niet gejat, want iedereen kent elkaar en een gepikt winkelwagentje wordt vast door de hele straat aan de AH en de wijkagent gemeld. Het personeel is ook erg aardig. Het is soms net een buurtwinkeltje, altijd een praatje en plakje worst voor de kids. Maar er is ook een minpuntje aan onze Albert Heijn: de cassiere van kassa 7.

Vorige week deed ik samen met mijn jongste zoon boodschappen. Uiteraard kochten wij ook een heleboel bananen, 2 trossen wel te verstaan. De beide trossen woog ik tegelijk af en dus zat er maar op 1 tros een prijsstickertje. Want bij deze AH moet je nog gewoon wegen en plakken. De cassiere van kassa 7 vertrouwde het niet. 'Heeft u alle bananen gewogen?' en 'weet u dat zeker'? Mijn bevestigende antwoord werd niet geloofd: 'U zult de eerste niet zijn die sjoemelt met het wegen van groente en fruit'. Excuse me? En ja hoor, daar werd gebeld om iemand van de groente-afdeling. Of de bananen even opnieuw gewogen konden worden. Uiteraard kwam hij met dezelfde prijs terug. Gelukkig maar, je wilt niet in het hele dorp bekend staan als de bananendief.

Vandaag had ik haast. Bij alle kassa's stond een rij, behalve bij kassa 7. Daar had ik al zo mijn conclusie uit kunnen trekken, maar nee...Lijsje Eigenwijsje besloot af te rekenen bij deze kassa. Er was een aanbieding van 4 Blueband producten met daarbij een gratis kookboekje. Dit boekje hield ik in mijn hand. Wat doet u met dat boekje? werd me toegebeten. Voor ik antwoord kon geven: dat krijgt u alleen bij Blueband producten, heeft u die wel? Zwijgend wees ik op de lading margarine op de band. Oh. Nou, ik moest eens weten hoeveel boekjes er al gestolen waren! Werd ik dus mooi voor de 2e keer in een week voor mogelijke dievegge uitgemaakt. Vervolgens richtte ze zich op mijn zoon. Heb jij wel alle boodschappen uit het mandje op de band gelegd? Stralend liet hij het verkregen stukje kaas zien. Een minachtende blik was zijn deel. Chagerijnige ouwe trut, dacht ik, gauw pinnen en wegwezen! Pakt mijn bankpas niet! Ik probeer het nog een keer: pas ongeldig staat er op de display. 'Gaat u maar even pinnen zodat u contant kunt betalen'. Ja dahag, dat doen we dus niet! De 3e keer pakt de pas godzijdank. Met rechtopstaand nekhaar en rood tot achter mijn oren pak ik mijn spullen in. Dat gaat niet snel genoeg naar mevrouws zin. Driftig duwt ze alle spullen naar achteren en kijkt me ondertussen vuil aan. 'U heeft echt veel plezier in uw werk he?' zeg ik ogenschijnlijk koel, 'een fijne dag nog'! En terwijl ik naar buiten loop denk ik opeens aan het nummer van Robert Long: Dan zou je toch wel even graag heel beschaafd willen zeggen, oehoe: "Verrotte, gore ouwe snol, jij uitgescheten koude drol.Je bent een vieze loopse hond, je kop is net een blote kont.Verlepte sloerie, lijpe trut, portiekhoer, slet, spinaziekut!" Zo!