Villa d'Esta, meer dan een woonblog

Villa d'Esta is opgericht door Franca de Jonge (35). Franca studeerde af aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten Den Haag richting architectonische vormgeving.

Franca houdt van simpele dingen, dingen die haar leven mooier maken en verrijken. Een goed boek, bloemen, de geur van regen in de zomer, filosoferen, spelen en gek doen met haar twee zoontjes van 7 en 5. Samenzijn met haar man. Koffie verkeerd met sojamelk drinken met haar vriendinnen. Van heel veel zoete, zoete, zoete dingen....yoga én om in haar huis nieuwe interieurideeën uit te proberen!

In 2008 stapte Franca naar de KvK om Villa d'Esta te laten registreren. Sindsdien heeft zij van haar hobby haar werk gemaakt en geeft ze interieuradvies aan mensen die hun huis gezelliger, sfeervoller en persoonlijker willen maken. Samen met haar klanten creëert zij een plek waar zij zich prettig en thuis voelen. Zij gelooft dat de kwaliteit van je huis een grote invloed heeft op je welbevinden. In haar adviezen staat het delen van kennis en plezier voor stylen en decoreren voorop. Voor een klein budget, met een groot effect!

Spaaracties, het zou verbóden moeten worden!

Vanmiddag stond ik bij de kassa van Albert Heijn. Een tikkeltje gehaast, want onze zoon is morgen jarig en dan heb je nog wel meer te doen. "Wilt u Toy Story-figuurtjes?" hoorde ik de cassiére vragen. Verstoord keek ik op; wat wil ik? Vriendelijk herhaalde ze haar vraag. Toy Story-figuurtjes? Het was me wel opgevallen dat er door de hele winkel Toy Story-artikelen lagen uitgestald, maar waarschijnlijk had ik, tegen beter weten in, mijn kop in het zand gestoken. Want ik word er gestoord van, van al die figuurtjes en plaatjes die je tegenwoordig bij elke winkel lijkt te krijgen.

Interview met Astrid Rijff

Astrid Rijff wordt geboren in 1960 te Roden (DR) als jongste van een muzikaal gezin van negen kinderen. Op zesjarige leeftijd begint ze met vioollessen.Op haar veertiende verhuist ze naar Groningen waar ze haar havo-diploma haalt. Ze gaat viool en klassieke zang studeren op het Conservatorium in Groningen. Via allerlei omwegen belandt ze uiteindelijk in het theater. Al snel staat ze zelf op de planken. Ze speelt in diverse theaterproducties, zowel op professioneel als op semi-professioneel niveau. Ook speelt ze in een aantal videoproducties en films, o.a. voor de NCRV. Bij de lokale televisie, Omroep Organisatie Groningen, krijgt ze haar eigen kunst- en cultuurprogramma, 'Het Uur van Apollo'. Een programma vanuit de foyer van de Oosterpoort met gasten uit binnen- en buitenland uit allerlei kunstdisciplines, liveoptredens en publiek.

Door haar hele leven heen loopt het schrijven als een rode draad. Ze begint al zelfverzonnen verhalen te vertellen aan haar vriendjes en vriendinnetjes als ze nog niet kan schrijven. Op de basisschool wint ze menig schrijfwedstrijd. Op de middelbare school schrijft ze elke maand een kort verhaal in de schoolkrant. Op het conservatorium neemt ze, samen met een vriendin, de redactie van de schoolkrant over en schrijft artikelen over muziek. In de jaren dat ze met theater bezig is, komt het schrijven op de achtergrond. Daar komt verandering in als ze in 1999 bevalt van een zoon en zich richt op het moederschap.


In 2003 stuurt ze een column over het moederschap naar een site voor thuisblijfmoeders. Hij wordt geplaatst en vanaf dat moment schrijft ze drie jaar lang elke maand een column voor deze site. Ook begint ze haar eigen weblog. Er worden columns geplaatst in de bladen Groter Groeien, J/M Magazine, de Esta en De Pers. Hanneke Groenteman plaatst eveneens regelmatig iets van haar op haar weblog. Ze heeft dan het onderwerp moederschap al lang verlaten en schrijft over van alles en nog wat. Uiteindelijk leidt dat tot het boek 'Astales, het leven bekeken'. Een verzameling columns en gedichten die ze tussen 2003 en 2007 heeft geschreven. In februari verschijnt haar eerste roman 'Snaren'. (Bron: http://astrid-rijff.webs.com/)
Banger Sisters wilde graag nog meer over Astrid weten en benaderde haar voor een interview.

Snaren - een roman van Astrid Rijff (recentie)

De schrijfsterAstrid Rijff (1960) studeerde aan het conservatorium en rolde vervolgens het acteervak in. Vanaf 2003 schreef ze diverse columns en korte verhalen. In 2008 leidt dat tot haar eerste boek Astales, het leven bekeken; een verzameling columns en gedichten over allerlei onderwerpen. Sinds juli 2009 is ze vaste columniste van het E-magazine van Catherine Keyl; www.catherine.nl. Snaren is haar debuutroman.

Op de achterkant:
Zij ziet HUN verhouding zo. Hij ziet het heel anders.
De dirigent Ole Vallerooy en de violiste Sarah van Santen brengen elkaar telkens aan de rand van de afgrond, maar ze zijn niet in staat om elkaar los te laten. Onmacht? Angst? Lafheid? Liefde? Wie zal het zeggen ... Tot, na vijftien jaar, er iemand anders kiest en werkelijk de bal gaat rollen. Met een fatale afloop voor een van hen. Een roman over de liefde, de onmacht om keuzes te maken, los te laten en in het diepe te springen.

De halve waarheden van de makelaar

Wij hebben verhuisplannen. Na jaren te hebben gehuurd willen we nu wel eens een eigen huisje. Vol goede moed begonnen we vorig jaar aan onze huizenjacht. Avonden brachten we door op Funda, ons verlekkerend aan de mooiste woningen. Wat een keus! In het weekend stapten wij in de auto en reden een zorgvuldig uitgekozen route langs alle uitgekozen huisjes. En dan besef je dat mooie foto's en beschrijvingen een illusie zijn.

Een authentieke woning is niets anders dan een krot waar 40 jaar niets aan gedaan is. Een landelijk gelegen vrijstaand huis is een schuur op het platteland, maar wel pal naast een veehouderij. Een kindvriendelijke buurt is niets meer dan een speeltuin voor je deur waar 's avonds de hangjongeren zich verzamelen en geen achterburen betekent vaak wel een snelweg of spoorlijn pal achter je huis. Een keer maakten we zelfs mee dat de, in alle opzichten, perfecte woning op het terrein van een TBS-instelling bleek te staan. De makelaar wuifde onze bezwaren weg. "Deze mensen verdienen een kans," wist hij te vertellen. Jazeker, maar niet naast ons. Wie gaat er nu met 3 kleine kinderen naast zedendeliquenten wonen? We begrepen wel direct waar de lage vraagprijs op gebaseerd was.
En blijkt een woning aan de buitenkant wel aan de beschrijving te voldoen, dan lijkt de binnenkant in niets op de foto's die je doen geloven in een paleisje terecht te komen.

Penoza, een serie over de Amsterdamse onderwereld

Op dit moment is bij de KRO 'Penoza' te zien. Deze 8-delige drama-serie speelt zich, zoals de titel al doet vermoeden, af in de Amsterdamse onderwereld.

Frans van Walraven (Thomas Acda) zit in de onderwereld en hasjhandel, samen met zijn zwager Irwan (Fedja van Huêt) en beste vriend Stephen (Marcel Hensema). Mede dankzij laatstgenoemde raakt hij betrokken bij een ripdeal en vermoordt hierbij twee mannen. Zijn vrouw Carmen (Monic Hendrickx) vermoedt dat hij dieper in de criminaliteit verzeilt is geraakt dan hij zelf wil en eist dat hij zich terugtrekt uit het criminele circuit. Voor het zover is wordt Frans zelf voor de ogen van zijn jongste zoon vermoord en belandt Carmen in een nachtmerrie. Ze wordt belaagd door schuldeisers, maar ook Justitie legt druk op haar. Rechercheur Jim Leeflang (Hajo Bruins) beweert dat Frans vlak voor zijn dood een deal had gesloten met Justitie in ruil voor immuniteit en verwacht nu dezelfde medewerking van Carmen. Carmen weigert echter te leven als beschermd getuige, ver weg van familie en vrienden en neemt daarom het drastische besluit ´de winkel´, zoals het familie-imperium wordt genoemd, zelf te gaan leiden om zo te achterhalen wie er achter de moord op haar man zit. Al snel vervaagt haar grens tussen goed en kwaad en weet ze niet meer wie ze wel en niet kan vertrouwen.

Vroeger was alles beter..

Ik ben niet zo van de moderne dingen. Ik heb natuurlijk wel een wasmachine en droger, want met drie kinderen én een man is alles op de hand wassen gewoon onbegonnen werk. De magnetron bleek erg handig voor kant-en-klaar maaltijden en de afwasmachine was een cadeautje van mijn moeder. Maar ik heb nog steeds mijn oude tv, die ik kreeg toen ik op kamers ging wonen. En toen was dat ding al derdehands. Ik moet er eerst heel hard op slaan, anders heb ik geen geluid en soms zit er er een rare groene gloed over het beeld. Maar hij doet het en ik ben er aan gehecht.

Ongeveer een jaar geleden werd mijn tv verbannen naar de slaapkamer en stond er opeens een HD Plasma mega-tv op het dressoir. Mijn man is namelijk wel van de moderne apparatuur en wilde ook weleens een voetbalwedstrijd in vol ornaat kijken. Er zitten twee afstandsbedieningen bij, één voor de tv en één voor de digitale ontvangst. Je moet dan eerst de tv op een bepaalde extension zetten en dan kun je met de tweede afstandbediening zappen. Het lijkt heel simpel, maar dat is het niet. Meestal gooi ik na tien minuten klooien de afstandsbedieningen in een hoek en verkas naar boven waar ik, na een flinke hengst op de tv te hebben gegeven, gewoon kan kijken wat ik wil.

Pink Ribbon

Vroeger had ik een vriendin. Geen goede vriendin, maar we zagen elkaar tijdens het stappen omdat we gezamelijke vriendinnen hadden. Ik herinner me haar als een vrolijke, spontane meid. Altijd sociaal en in het middelpunt van de belangstelling zonder arrogant te zijn. Een sprankelende persoonlijkheid. Het verbaasde me dan ook niet dat ik haar een paar jaar later terugzag. Op tv. Als Roos in Goede Tijden Slechte Tijden. We kennen allemaal het verhaal van Guusje Nederhorst. Zes dagen voor haar 35e verjaardag overleed ze aan borstkanker en liet een zoontje van 7 maanden achter.